Acı geçmiyor.
Bunu öğrendim.
Zaman sadece onu taşımanın yollarını öğretiyor insana.
Yarası hâlâ orada duruyor,
Ama kanamıyor artık.
Eskiden bir kelimenin ucuyla bile parçalanıyordum.
Şimdi aynı kelimeyi duyduğumda
Sadece içimde bir kıpırtı oluyor.
Ne fırtına,
Ne sel…
Sadece hafif bir sızı.
Düşünsene, bir zamanlar
Sesini duymadığım her gün eksiliyordum.
Şimdi haftalar geçiyor,
Ve eksilmiyorum.
İşte bu büyümek mi bilmiyorum,
Ama iyileşmek böyle bir şey sanırım.
Beni paramparça ettiğin yere dönüyorum bazen.
Aynı cümlelere, aynı duvarlara, aynı hatıralara…
Ama artık orada ağlamıyorum.
Sadece bakıyorum.
"Burada çok ağlamıştım" diyorum kendi kendime.
Ve o an fark ediyorum:
Ağlamıyorum artık.
Sadece hatırlıyorum.
O hatıralar beni hala yok etmiyor.
Sadece yavaşlatıyor biraz.
Düşündürüyor.
Ama ilerlememe engel olmuyor.
Seninle geçen zaman,
Bir romanın en çok altı çizilmiş ama en az anlaşılan kısmı gibi…
Kalın kalın hatırladım her şeyi.
Ama sonunda şöyle bir cümle kurdum:
"Tamam, bitti."
O kadar net,
O kadar soğukkanlı.
Bir “seni affediyorum” cümlesi kadar sade.
Ama içinde bir savaşın küllerini taşıyan.
Bir sessizliğin içinden gelen bağırış kadar yankılı…
Sen beni hiç anlamadın.
Oysa ben seni fazlasıyla anlamışım.
Kendi cümlelerimi unuttum seni çözebilmek için.
Kendi dilimi susturdum senin sessizliğini dinlemek için.
Şimdi kendimi yeniden duymaya başladım.
Ve ne garip:
Kendimi sevmeye başlıyorum.
Acı geçmiyor.
Ama onunla baş etmeyi öğreniyorum.
Her sabah uyanıp biraz daha hafiflemiş hissediyorum.
Kendime ait bir dünyam var artık.
Seninle doldurmadığım bir oda…
Seninle konuşmadığım bir iç ses…
İçimde artık başka sesler var.
Yeni insanlar, yeni izler, yeni yarım kalan cümleler.
Ama bu kez,
Hiç kimseyi yarıma bırakmamak üzere ilerliyorum.
En çok da kendimi.
Kendime şefkatli davranmayı,
Yanlış seçimlerime sarılmayı öğreniyorum.
Çünkü senin beni sevmediğin gibi,
Ben de uzun süre kendimi sevmedim.
Senin susuşunu haklı çıkaracak kadar
Kendimi susturdum.
Şimdi iç sesimi açıyorum.
Kendi kalbimi duyuyorum.
Ve en güzeli,
Artık kendimi yarı yolda bırakmıyorum.
Biliyor musun?
Sen gittin.
Ama ben kalabildim.
Sen kaçtın.
Ama ben yüzleştim.
Sen unuttun.
Ama ben affettim.
Bu yüzden kazanan ben oldum.
Çünkü artık
Acıyı değil,
Kendimi yönetiyorum.
