Sevmedin.

Evet, biliyorum.

Bunu söylerken artık gözlerim dolmuyor.

Çünkü yavaş yavaş içime yerleşti bu gerçek:

Sen, beni hiç sevmedin.


Bir ihtimaldi belki,

O da bana fazla geldi.


Ben sevilmeyi,

Senin susuşlarında aradım.

Belki bir mesajın gecikmesinde,

Belki bir bakışın uzağında…

Kendimi kandırdım.

Çünkü insan, en çok sevilmeyi beklediği yerden vazgeçemiyor.


Ama vazgeçmek,

Bir kayıp değilmiş.

Bazen kurtuluşmuş.


Sevmedin.

Ama ben seni sevdim.

Üstelik hiçbir karşılık almadan,

Bir teşekkür bile duymadan,

Hiçbir zaman "Ben de" cümlesini yaşamadan…

Yine de sevdim.


Kendimce,

Kendi içimde büyüttüm seni.

Bir gün dönersin diye değil,

Bir gün içimde sen bile kalsan solarsın diye.


Ve solduğunu gördüm.

Senin değil,

Benim içimdeki halinin.


Zor olmadı mı sanıyorsun?

Gecelerce başımı yastığa koyduğumda,

Sadece ismin dolandı zihnimde.

Gülüşün, suskunluğun, gidişin…

Hepsi bir araya gelip

"Suç sende" dedi.


Uzun zaman suçluyu kendimde aradım.

Yetemedim belki dedim,

Az geldim, çok geldim, yanlış geldim.

Ama aslında ben doğru geldim.

Senin içi boş evine,

Kendimi fazla dolu getirdim.


Sen taşırdın.

Ben topladım.


Sen kırdın.

Ben sustum.


Sen gittin.

Ben bekledim.


Ama artık biliyorum…

Sen hiç kalmadın.


Yine de teşekkür ederim.

Çünkü beni en çok senin sevgisizliğin büyüttü.

Senin vermediğin ilgi,

Bana kendi ilgimi öğretti.


Kendimi ilk kez aynada uzun uzun seyrettim,

Sen bakmadığın için.

Kendimi ilk kez gerçekten anlamaya çalıştım,

Sen anlamadığın için.

İlk kez gerçekten içimi sevdim,

Sen sevmediğin için.


Kırıldım.

Evet, hem de çok.

Ama her kırık parçam,

Kendi rengini buldu.


Senin göremediğin renklerim oldu artık.

Senin duyamadığın sesim,

Senin dokunamadığın içim…


Belki hâlâ eksik yanlarım var.

Ama en azından biliyorum,

Senin gibi eksilten biri değilim artık.


Teşekkür ederim.

Beni sevmediğin için.


Böylece ben,

Kendimi sevmeyi öğrendim.

Beni anlayamadığın için,

Kendimi anlatmayı öğrendim.


Senin yokluğun,

Benim en derin varlığıma dönüştü.


Bazen hayat,

Bir insanın sana ne vermediğiyle başlıyor.

Seninle hiçbir şey paylaşamamak,

Bana her şeyi kendimde bulmayı öğretti.


Artık seni affediyorum.

Ve en çok da kendimi.

Çünkü bu sevgi,

Hiçbir zaman sende değildi.


O hep,

Benim içimdeydi.